Sjálfstæði listamannsins heldur aftur af reglu og nauðsyn svo óvæntar samsetningar geti orðið.  Óvæntar samsetningar, sem ganga upp, eru sköpun sem hefur gildi.  Listir, sem formlegt fyrirbæri, hafa meira frelsi í samsetningum en t.d. vísindi sem eru aðkreppt að veruleikanum...Málverkið er frjálsara en byggingin.  Þannig hef ég tilhneigingu til að líta á hentugt upphaf sögu Kraftaverkamálverkaseríunnar (1998).  Þegar Kristinn Pálmason var í Lundúnum að finna sér innblástur þá urðu honum tvær sögur hugstæðar.  Önnur sagan var þegar frændi hans, eftir að hafa verið stöðvaður af lögreglunni, tók fram ljósmyndavél og fór að taka mynd af lögreglumönnunum.  Hin sagan var saga sem fyrrum vinnufélagi hans hafið tuggið marg oft um það, þegar hann tók ljósmynd af óvini sínum niður á bryggju...  Myndleifar ljósmyndaflassins má sjá í þremur samstæðum verkum Kraftaverkaseríunnar.  Þar hafa flassperunar umhverfst í hnetti eða sólir enda líkindi þar á milli.  Sjálfur blossinn utan prerunnar hefur tekið meiri breytingu sem má tengja málverkinu sem hlut...Kristinn hefur, eftir að hafa notað álfleti sem undirflöt, verið að prófa sig áfram með það að mála yfir spegla.  Hinn gljándi flötur álsins vísar til spegilsins, sem og málmgljái málningarinnnar sem hann hefur haft dálæti á áður.

Úr sýningarbæklingi eftir Ægi Karl Ægisson heimspeking.